Comunicados

Perante o panorama do estadio no que se atopan arestora en Galiza os variados procesos de análises e diálogos en curso por parte dos diversos actores cívicos e políticos, no horizonte das vindeiras eleicións lexislativas ás Cortes do Estado español, a Portavocía nacional de Anova-IN quere manifestar públicamente o que a seguida se expón:

1. Diagnose sucinta

A índole dos vindeiros comicios lexislativos estatais non é a dunhas eleicións ordinarias ás Cortes españolas, nas que se tratar simplesmente de reconfigurar a composición das dúas cámaras, Congreso e Senado, para unha nova lexislatura. O evidente esgotamento e descomposición do actual rexime e máis das suas institucións políticas cardinais, acelerado e agravado nos últimos anos polo proceso deconstituinte acometido, lexítimamente dende abaixo, pola rebelión cívica en curso e; espuriamente, dende arriba, pola actuación dos dous partidos dinásticos desta IIª Restauración borbónica nas cámaras lexislativas, que leva derogado de facto os postulados, normas cardinais e cláusulas garantistas do ‘Estado democrático e social de dereito’ e máis da ‘economía social de mercado’ declarados na Constitución de 1978; obriga ás diversas forzas e organizacións cívicas, sociais e políticas, leais á cidadanía do común integrante da maioría social, a encararmos esas eleicións como a ocasión histórica ineludíbel para recuperarmos a democracia, en combate frontal contra os poderes económicos e políticos que están a nos impoñeren un rexime oligárquico disfrazado de constitucional, e unhas correlativas políticas agresivamente antidemocráticas, exercidas por governos e maiorías parlamentares que actúan contra os dereitos, intereses e necesidades esenciais do común cidadán.

O noso reto consiste, portanto, en darmos remate ao apodrecido rexime actual, mediante o protagonismo da cidadanía activa nun proceso sociopolítico de creba ou ruptura democrática que abra paso a un proceso constituínte ex novo en dous níveis combinados, tanto o de cada un dos povos que compoñen a realidade plurinacional do ámbito do Estado, para exerceren o seu dereito de autodeterminación mediante a libre decisión, canto o do conxunto do Estado e das suas institucións xurídico-políticas.

Cónstanos que, perante este panorama, as forzas e partidos dinásticos do rexime andan á percura dun acordo que lles permita furtar á cidadanía esta ocasión de remuda constitucional e apertura dun novo ciclo histórico-político, para amañaren un novo pacto de transición, análogo ao consumado ao remate do franquismo, cun lavado e recebado da fachada das actuais institucións e reformas constitucionais e eleitorais que legalicen e até constitucionalicen contra-reformas antidemocráticas, xa consumadas por iles mesmos, e demáis que sexan necesarias para o imperio dos poderes oligárquicos, tanto no interior do Estado coma no ámbito da UE.

Entramentras, os diversos actores cívicos e políticos que tentamos concluír acordos a prol da rexeneración democrática da sociedade, os dereitos dos povos e os cidadáns, e a remuda do rexime actual, andamos a comezar a construción da nosa casa común polo tellado, é dicir, polas fórmulas para elaborar candidaturas alternativas, no canto de definirmos conxuntamente os eixos vertebrais dunha estratexia de unidade popular acaída para conquerirmos a creba democrática e abrirmos o subseguinte proceso constituínte: un obxectivo estratéxico que galvanice á cidadanía, sexan cais sexan as probabilidades que neste intre inicial do proceso calculemos que poida ter logrármolo xa nos vindeiros comicios, mais que mesmamente van depender, chegadas as eleicións, da estratexia que teñamos acordado e praticado.

2. Galiza como suxeito político de seu

O primeiro postulado congruente coa exposta diagnose, consiste en que Galiza, en canto o povo e nación que é, debe participar como suxeito politico de seu no combate pola ruptura democrática e novo proceso constituínte que se vai librar nas vindeiras eleicións ás Cortes. O que implica que o obxectivo non pode limitarse a conquerirmos un ‘grupo parlamentar galego’. Resulta evidente: se negamos a validez das actuais institucións estatais para elaboraren políticas ao servizo do común cidadán, unha ‘minoria parlamentar galega’ nesas Cortes pouco máis podería facer que protestar: non podería lograr decisións polìticas favorábeis a Galiza nesas cámaras. Se compre, como compre, erradicarmos as políticas ultraliberais que agreden ao común cidadán galego, será necesario que o povo galego poda decidir libremente qué políticas lle conveñen, o que implica exercizo da sua soberanía, e no seu caso, a nivel do Estado, será preciso que ese estado deixe de ser un ‘protectorado da UE’, e portanto que faga fronte ao poder antidemocrático do ‘eurogrupo’ e a ‘troika’ -obxectivos que só poderán acadarse cunha remuda institucional a fondo, ou sexa, un novo marco constitucional no que a nación galega sexa suxeito soberano efectivo.

Portanto, o proceso eleitoral debe ser un motor e ferramenta para a construción do suxeito político galego -o que siñifica que ese proceso de construción non remata nas eleicións, senón que deberá culminar no subseguinte proceso constituínte a nivel galego e, no seu caso, estatal.

3. As pezas a artellar para a construción do suxeito político galego e a sua tradución en alternativa eleitoral

Son estas tres:

1. As formas emerxentes de participación directa da cidadanía activa na confrontación política. Xurdiron no proceso cara as eleicións municipais, e configuránronse en ‘mareas’ e outros formatos de ‘candidaturas de unidade popular’ -até unha cifra dunhas setenta. Foron unha nova expresión da cultura cívico-política da esquerda social e dos valores republicanos: foron o auténtico motor do cambio cualitativo que se operou con ocasión das eleicións municipais no proceso de ‘rebelión cívica’, non protagonizado polìticamente polos partidos, inda que sen prescindiren dos aportes de aquiles que integraron á sua militancia neses procesos.
2. O tecido asociativo da cidadanía na sociedade civil. Foi o protagonista na histórica loita de NUNCA MÁIS fronte á catástrofe do Prestige en 2002-2003. Compre que esa rede se reactive, artellando as diversas plataformas e organizacións de loita social, sindical e demáis, a xeito dunha fronte popular non partidaria.
3. As forzas e partidos políticos da esquerda rupturista presentes e actuantes na Galiza, tanto as confesionalmente nacionalistas como as que asuman e defendan a identidade nacional do povo galego e o seu dereito a ser un suxeito político, ou sexa, a exercer a sua soberanía, tanto nacional coma popular. Son os motores auxiliares do principal, encarnado polas formas emerxentes xa referidas. Mais non por iso menos indispensábeis para o artellamento e posta en marcha do suxeito polìtico galego: para ese cometido necesario, compre inserírense e integrárense no proceso nacional de unidade popular.

4. A unidade popular

Xa está en curso. Xestouse, fraguou e trunfou no proceso das municipais. Non é preciso inventármola nen construírmola agora a partir de cero. O que compre é afortalármola, ampliármola e redimensionármola, a partir da realidade xa existente. Calquer nova iniciativa orientada a promover esa caste de movemento será positiva só a condición de asumir esa realidade preexistente e ter vocación de contribuir á sua referida ampliación, extensión e redimensionamento, o que require a sua interlocución e artellamento coas xa existentes mareas e candidaturas municipais de unidade popular, tanto as que agora governan nos concellos coma as que teñen niles presenza como oposición. Calquer outra liña de actuación só contribuiría á configuración de ‘taifas’ -algo que históricamente, por certo, nunca existira na Galiza.

Con todo, as mareas e candidaturas municipais de unidade popular, que no proceso das municipais lograron convirtir a enerxía cidadán potencial en acto, compre que agora fagan outro tanto na nova dimensión do combate político. Os partidos debemos contribuir, coordenadamente, a esa activación artellada a nivel nacional galego, mais non podemos, ou cando menos non deberiamos ter que ser, os propulsores desa nova andaina: equivalería a nos convirtir no motor principal, cousa que resultaría incongruente e contraditoria coa propria etioloxía das ‘mareas’, que mesmamente naceron dende fóra dos partidos e para supliren as suas deficiencias ou eivas como ferramentas de representación dos intereses dos cidadáns.

Por outra banda, as mareas, nomeadamente as que son governo nos seus concellos, deben ser moi conscientes de que nas eleicións ás Cortes xóganse o seu futuro: de non trunfar unha ruptura, ou cando menos unha mudanza de fondo que veña restaurar a autonomía municipal roubada pola contra-reforma que convirtiu aos concellos en simples unidades de xestión maniatadas e esganadas polo poder central, as mareas acharíanse indefensas e sometidas a despiadado asedio por ese poder. E pior aínda se prosperase a demolición do actual título VIII que están a cociñar os partidos dinásticos, e que pretendería reducir as CA a meros entes administrativos e inclusive faría desaparecer da constitución a mención dos concellos como suxeitos de autonomía. Xa que logo, as mareas municipais teñen a necesidade de se activaren e artellaren como marea galega cara as eleicións ás Cortes, alén mesmo dos posíbeis desencontros entre partidos que teñen militancia propria integrada nelas: non poden ficar a expensas de que, hipotéticamente, o necesario acordo de tódolos partidos a prol da construción dunha alternativa eleitoral representativa do suxeito polìtico galego non chegase a coallar. Pola contra: compre que as mareas actúen como axentes de presión cara ese necesario acordo. E para ese obxectivo contan coa modesta, mais decidida e incondicional contribución que poda aportar Anova-IN, como xa fixo durante o proceso cara as municipais.

5. Os partidos e forzas políticas

Tódolos que din asumir e defender o dereito á libre decisión dos povos-nacións do ámbito do Estado deben, congruentemente, asumir a presencia e participación nas vindeiras eleicións ás Cortes do povo galego como suxeito politico de seu. E isto tanto se consideran factíbel unha creba democrática como se somentes coidan posíbel unha reforma a fondo do contra-reformado ordenamento xurídico-político actual e unha rotunda virada de rumbo das políticas actualmente agresoras da maioría social para sustituílas polas destinadas a servir ao común cidadán. Porque mesmo nesta última hipótese, un povo sometido a espolio colonial, como o galego, só pode confiar nunha mudanza política na que il mesmo sexa actor en calidade de suxeito político de seu: nada recibiu nunca o povo galego da España, e a autonomía simplesmente outorgada no seu día polo Estado español ben demostrado está arestora que non lle servíu a Galiza para emanciparse da sua condición de serva nen como ferramenta para resolver os seus sempiternamente graves problemas económicos, sociais, ambientais, culturais e lingüísticos.

Do devandito dedúcese que unha candidatura galega apendicular de calquer candidatura estatal non é compatíbel coa necesaria presencia eleitoral do suxeito polìtico galego. Outra cousa sería o seu artellamento cunha alternativa estatal para un proxecto rupturista -do mesmo xeito que non resulta excluíbel a priori a participación do povo galego como suxeito politico na construción dun edificio confederal, como xenerosamente leva formulado o nacionalismo galego dende a Asemblea Nazonalista de Lugo de 1918 até as Bases Constitucionais elaboradas polo Consello de Forzas Políticas Galegas en 1976.

Sobre eses postulados, as organizacións polìticas da esquerda rupturista galega temos a obriga de nos artellar agora coas mareas nun proceso de unidade popular, de xeito análogo a como xa o fixeramos algunhas cara as municipais. O que implica contribuirmos á emerxencia neste proceso cara as Cortes do povo galego en clave de cidadanía do común, clases populares ou maioría social hoxe agredida, espoliada e esmagada polo poder oligárquico empoleirado nas institucións do Estado español.

6. A xenerosidade e solidariedade necesarias

Sí: xenerosidade e solidariedade, é dicir, fraternidade no seu contido semántico orixinario. Por parte de todos e cada un dos actores, en todas e entre todas e cada unha das pezas eiquí deseñadas sumariamente. E nos dous eixos da necesaria ‘confluencia’: o da cuestión nacional galega e o da cuestión social e de clase. O cal require un par de pontualizacións.

A primeira consiste en que a nación galega intégrana tódolos cidadáns que somos galegos de nación -que non de nacemento. En principio, a defensa da nosa nación implica a defensa do conxunto da cidadanía galega -incluída portanto aquela que, por alienación, non saiba ou entenda que Galiza é unha nación. Dentro dese conxunto cidadán existe o espazo que constitue o nacionalismo como realidade social, integrado por tódolos que teñen consciencia de seren cidadáns da nación galega e comparten a defensa desa identidade colectiva, inda que non aposten por unha opción ideolóxico-política nacionalista. Os que sí o fan, constituen o nacionalismo políticamente actuante como tal, e son a base das forzas esplícitamente nacionalistas. A cuestión está en non reducir o espazo social potencialmente protagonista dunha alternativa representativa do suxeito politico galego ao das forzas políticas nacionalistas, malia que elas foron históricamente e son actualmente as ferramentas primordiais da construción efectiva da nación galega como suxeito polìtico. Os partidos que somos nacionalistas debemos poñer a ese espazo social por riba e por diante dos nosos intereses imediatos como organizacións, se realmente queremos construir o suxeito político e traducilo en alternativa rompedora cara as vindeiras eleicións.

A segunda é análogamente formulábel no eixo da esquerda: a esquerda socialmente existente ten que estar por riba e por diante dos formulacións e intereses específicos de cadansúa organización política de esquerda. O que implica que ningunha forza polìtica pode erixirse en representante do conxunto da esquerda social nen en protagonista da unidade popular.

Semellante exercizo de humildade e xenerosidade resulta crucial para o artellamento das esquerdas rupturistas, entre elas, e máis coa cidadanía, activada e integrada nas xa existentes mareas e candidaturas de unidade popular; se realmente queremos contribuir á construción do suxeito político galego como auténtico protagonista dunha alternativa galega para as eleiciòns ás Cortes.

7. A xeito de conclusión e exhortación

Por todo o devandito, quixera subliñar a enorme responsabilidade na que nos atopamos. Para salvagardar a nosa nación, e a mera existencia do noso povo nunhas condicións dignas, cómpre concluír pois que estamos nun doble proceso: por unha banda, de defensa fronte ao expolio que os poderes actuantes exercen nesta última fase deste ciclo caduco, tentando construiren un novo pacto sociopolítico antidemocrático e oligárquico que poida durar varias décadas; e por outra banda, de construción creativa dun proceso constituínte democrático que poña en valor os dereitos de cidadanía da maioría social.

En síntese, o povo e nación que é Galiza áchase perante unha oportunidade histórica para contribuir a dar cabo do rexime da IIª Restauración borbónica cociñado na transición postfranquista, abordando, en alianza cos demáis povos-nación do Estado, un proceso de creba ou ruptura democrática que abra un escenario constituínte combinadamente en cada un deses povos, co exercizo de cadansúa libre decisión, e máis no ámbito e as institucións políticas do actual Estado español.

Resulta por tanto obvio dicir que, para a defensa do noso povo, compre facer unha aposta clara por un suxeito político galego rupturista, congruentemente sustentado nesa maioría social, que non é outra cousa que a Unidade Popular. Ese proceso debe ser o norte ou obxectivo cardinal da participación nas vindeiras eleicións (e non só a consecución dun grupo parlamentar galego), e xa que logo debe ser encetado nelas, con independencia de que poda ser acadado xa ou nón, no desenlace desas eleicións. Por conseguinte, o povo galego ten que participar como un suxeito político de seu nese proceso eleitoral, e aproveitalo para a sua definitiva construción cara un subseguinte escenario constituine ex novo.

Desde Anova-IN, a nosa aposta de construción e consolidación dese espazo foi o motor da nosa actividade nos anteriores procesos eleitorais, así como a nosa acción política no día a día, no parlamento galego, no parlamento europeo, nos concellos, e agora seráo nas cortes españolas.

Nese proceso, fomos movendo e abrindo marcos -e non só nós, pois sabemos que nós non somos a única ferramenta útil, nin somos a plasmación homoxénea deste novo suxeito, senón simplesmente un membro del. O pasado 24M, as xa coñecidas como mareas cidadás, acadaron até o de agora o estadío máis elevado da unidade popular. Por iso elas, non só como resultado dunhas eleicións municipais, senón como cristalización dese espazo de unidade popular e ruptura, entendemos que deben ser -e nós nelas e máis o resto das organizacións políticas- o lugar a ampliar neste novo proceso no que nos atopamos. O bipartidismo tamén o sabe, e a por elas irá, se sae incólume deste proceso eleitoral.

A sociedade civil, nos diversos procesos cidadanistas, nos movementos sociais, nas asociacións de toda índole, debe exercer como lexitimadora e favorecedora de todo o que está en xogo. As organizacións políticas non podemos pensar en querer mudar por nós soas o rexime no que estamos, en defendermos con éxito o noso país, sen participarmos no espazo de ruptura a través da unidade popular, séndomos ferramentas ao servizo deste proceso, que en grao sumo, será enormemente creativo e poderá abrir unha fenda democrática dentro das cada vez máis encorsetadas e despóticas institucións que nos oprimen no interior da Unión Europea. Esa fenda democrática será, sen dúbida, o obxectivo a acadar para podermos exercer o que somos e quen somos. Calquera outra acción por parte das organizacións políticas, carecerá de sentido de responsabilidade.

Non nos enganemos: no Estado español, baixo a conformidade da coroa, os dous partidos maioritarios asumen o papel dese estado como un protectorado máis da ditadura financeira exercida pola UE a prol dos intereses da oligarquía. Quen non estea pola creba a través da democracia e de exercermos como soberanos (cidadáns e povos) neste proceso, será unha rémora: non hai reforma posíbel na ditadura á que nos someten, non hai país sen proceso constituínte que mude o pacto constitucional no estado, non hai procesos constituíntes sen exercizo libre dos suxeitos políticos desde o inicio.

Os partidos rupturistas temos a obriga de aportar a nosa decisiva contribución mediante un acordo entre todos os que suscribamos o obxectivo estratéxico da construción do suxeito político galego e da creba democrática, e o artellamento nas e coas mareas nunha candidatura de unidade popular que represente ao suxeito político galego, tanto nas eleicións ás Cortes coma no proceso rupturista e constituínte ex novo, garantindo o protagonismo da cidadanía activa, afortalado coa reactivación do tecido asociativo da sociedade civil a nivel nacional gaego.

Cidadanía, mareas, organizacións políticas: exhortámosvos a artellar a unidade popular desde o espazo de ruptura para encetarmos o proceso constituínte, a exercer como actores comprometidos para que o povo poida actuar en liberdade como verdadeiro soberano. É tempo de rachar con xa demasiadas décadas de “trágala” por unha errada transición que non deu rematado co vello e escuro. Sexamos pois ‘bós e xenerosos’.

Compostela, 29 de agosto do 2015.

Xosé Manuel Beiras
Portavoz nacional de ANOVA-IN

Trala última Conferencia Política Nacional, Anova-Irmandade Nacionalista encetou encontros e diálogo con organizacións políticas coas que entendemos que é posíbel encontrar fórmulas comúns de participación en procesos de unidade popular e en alianzas para as próximas eleccións xerais.

Neste contexto, iniciamos tamén con Podemos Galicia conversas que teñen como obxectivo explorar coincidencias e puntos de encontro primeiramente desde o punto de vista político, independentemente da fórmula de concorrencia electoral que finalmente se dea.

Así, logo dun primeiro contacto, comprobamos importantes coincidencias con Podemos Galicia nos seguintes aspectos:

1. Anova e Podemos entendemos Galiza como Nación e o Pobo Galego como suxeito de soberanía.
2. Ambas as dúas organizacións coincidimos en que a participación nunhas eleccións ás cortes españolas debe dar lugar a un espazo parlamentario propio que teña a Galiza como o seu espazo de representación.
3. Concibimos as nosas organizacións como instrumentos da cidadanía do común, non como fins en si mesmas. As organizacións son simples ferramentas a disposición do pobo para poñer en valor a conquista das arelas de cambio que se evidencian nestes tempos. Nese proceso se insire a necesidade dunha creba democrática que permita novas formas de exercer acción de goberno baseadas en favorecer mecanismos de participación popular e de devolución das institucións á cidadanía. As institucións deben servir para reverter as políticas de agresión contra a maioría social e para defender os seus dereitos, conquistas e necesidades.
4. Concordamos na realidade plurinacional do Estado español e entendemos que o réxime do 78 está esgotado. Un novo marco institucional para o Estado español non é posible se non é mediante un proceso de procesos constituíntes que garanta o respecto das vontades soberanas dos suxeitos políticos das diversas nacións.
5. Celebramos o éxito conseguido nas pasadas eleccións municipais polas candidaturas de unidade popular e cidadá. Como é ben sabido, as dúas organizacións, xunta a outras, participamos a través da nosa militancia a nivel individual en moitas desas candidaturas. Comprometémonos, pois, a contribuír con todo o noso esforzo a facilitar o traballo nos espazos de poder cidadá e os grupos municipais independentemente do resultado dos procesos de diálogo para conformación de candidaturas ás eleccións xerais.

O proceso de diálogo entre Anova e Podemos continuará aberto co obxectivo de encontrarmos as fórmulas de cooperación para a unidade popular neste intre histórico que estamos a vivir.

Galiza, 29 de xullo de 2015

O portavoz nacional de Anova, Xosé Manuel Beiras, interveu hoxe no curso de verán da Universidade Complutense de Madrid “O proceso constituínte: esquerda, cidadanía e participación”, celebrado no Escorial.

Foi presentado por Alberto Garzón, un dos directores do curso: “para min Beiras é unha das miñas referencias. É quen mellor encarna a onceava tese de Marx, a que fala de interpretar o mundo de diferentes maneiras máis para transformalo”.

O Escorial, Madrid, 14 de xullo de 2015.

Beiras trazou durante a súa intervención un bosquexo da situación actual, explicando previamente o seu pensamento “nacionalista de carácter emancipador mesmo con moitos elementos libertarios”, en contraposición aos nacionalismos opresores.

“Estamos no final dun ciclo histórico a nivel do sistema-mundo, a nivel europeo e a nivel do Estado español. Non ten saída. Un ciclo esgotado pero que aínda hai que derrotar politicamente”, comezaba Beiras. Como exemplo puxo o caso da Unión Europea: “é a antítese dunha Europa dos pobos, dunha Europa cidadá e dunha Europa social. Non vale de nada tentar reparala”, para tamén facer autocrítica: “a esquerda europea non temos un programa económico alternativo ao que impón a troika. Por agora só temos rótulos. Debemos cobstruír iso urxentemente”.

O portavoz de Anova centrou a meirande parte da súa intervención en debullar a crise do modelo de Estado, para el obsoleto, especialmente no referente ao desencontro entre a cidadanía e as diferentes formas de representación política. Así, insistiu en que nas vindeiras eleccións ás Cortes “non debemos ir a un cambio de inquilinos, senón a unha ruptura democrática que, malia que non se dea de contado, debería estar claramente no horizonte para que a praxe dunha nova cultura política emerxente non se desvíe do necesario obxectivo de mudar de réxime a favor da maioría social”.

Beiras dedicouse posteriormente a explicar ao alumnado madrileño e aos asistentes, entre os que estaban entre outros Sabino Cuadra (Amaiur), Juan Carlos Monedero (Podemos) ou Lara Hernández (IU), o seu ollar sobre o proceso vivido en Galiza dende hai tres anos “non para que extrapoledes aquí, senón por se vos pode servir para seguirdes camiñando”.

No entanto, amosou a súa preocupación ao respecto de que “se se emprende a creación dunha marea galega, como así parece querer moita xente, e hai forzas políticas que se desmarcan pero cuxa militancia participou nelas, sería unha irresponsabilidade, pois meterían unha bomba de reloxería neses procesos cidadáns tan exemplares e ilusionantes”. “Neste intre en Galiza hai tres patas. A cidadanía activa autoorganizada, as mareas e os partidos da esquerda rupturista. A tarefa é a de ensamblar todo iso para articular unha alianza de clases e de suxeitos de soberanía cara ás eleccións ás Cortes, cunha alternativa programática clara e o irrenunciábel protagonismo ciadadán”, e continuou apuntando que “as mareas, malia que moitos non o saiban, son un movemento claramente republicano”. “A cimentación na nosa terra está botada, mais agora hai que instalar as vigas mestras e logo, se cómpre, buscar aliados no Estado porque temos en moitas cousas obxectivos comúns” e interpelou tamén aos asistentes e ás forzas políticas estatais a entender que deben escoller entre “respectar e defender os diferentes suxeitos políticos do Estado ou colaborar na súa extinción”.

Xosé Manuel Beiras quixo rematar a súa intervención, xa no tempo de preguntas do público, resumindo: “hai acordo en irmos a unha república? hai acordo en irmos a unha nova constituínte? hai acordo en consensuar un programa en beneficio da maioría social? hai acordo en respectar o dereito a decidir das nacións do Estado? Daquela, porque non imos cara aí e vemos como, no canto de andar a falar doutras cousas que de nada serven?”.

Fotos: Universidad Complutense de Madrid.

Resolución aprobada na Conferencia Política Nacional de Anova-IN o sábado 11 de xullo (Hotel Compostela, Praza de Galiza, Compostela).

A unidade popular

A Fronte Ampla e a Unidade Popular son as fórmulas defendidas por Anova para a axudar a construír ese espazo político de ruptura co actual réxime e camiñar, sempre co protagonismo cidadán como bandeira, cara a horizonte dun novo proceso constituínte que, para nós, deberíase cristalizar en: dereito a decidir, república, democracia radical e novo modelo económico e social.

Neste afán, Anova seguirá en interlocución con todos os axentes sociais e políticos cos que, en base aos anteditos eixes, poidamos traballar en común para emprender unha mudanza radical do noso modelo de sociedade, nun primeiro chanzo a nivel da nosa nación como suxeito político soberano, e nun segundo chanzo colaborando en alianzas a nivel de Estado con outros actores cos que compartamos visión e obxectivos.

Precisamos, iso si, máis un diálogo político, procurar a onde imos e que queremos lograr, ca un diálogo sobre fórmulas de confluencia baseadas na sempre imprecisa demoscopia. En todo caso, falar antes de fórmulas electorais que de obxectivos políticos é poñer o carro diante dos bois. Na nosa opinión, toda fórmula electoral será exitosa no noso país se existe unidade en base a obxectivos claros a favor da maioría social e respectando Galiza como suxeito soberano en todos os contextos, tamén no das eleccións ás Cortes do Estado.

A unidade do nacionalismo

Anova agroma hai tres anos co apelido de Irmandade Nacionalista. A autodeterminación cara a independencia está entre os nosos principios políticos. Con todo, non existindo en Galiza un proceso endóxeno dabondo potente neste sentido, concluímos que cómpren aliados tamén a nivel de Estado e a nivel europeo, enmarcados sempre na esquerda rupturista, para avanzarmos no anteriormente apuntado.

Anova está convencida de que a nación a constitúen todos os cidadáns e cidadás, e non só os militantes nacionalistas. Isto é, non son as organizacións partidarias nacionalistas quen encarnan o suxeito político. Non está, pois, entre os obxectivos de Anova a unidade do nacionalismo, entre outras cousas porque o nacionalismo non é unha ideoloxía, senón que existen diversas ideoloxías nacionalistas que, pudendo confluír ás veces en obxectivos comúns, poden e de feito son diverxentes na forma de entender a supervivencia e benestar da nación.

As mareas

Na súa II Asemblea Nacional, o pasado outubro, Anova concluiu que a conformación de candidaturas populares para as eleccións municipais era un chanzo básico na articulación dunha Fronte Democrática e Popular para a creba democrática e novos procesos constituíntes. Un proceso que podía comezar, como así aconteceu co exitoso xurdir das mareas, dende abaixo.

O horizonte estaba para nós tamén posto nunhas eleccións xerais nas que, ao noso entender, a esquerda social e política teñen a oportunidade de trasladar unitariamente ás institucións un programa de ruptura no social que parta, claro está, do recoñecemento dos pobos galego, catalán e vasco e do seu dereito a decidir.

As mareas son xa un novo corpo político neste o noso país, pois dalgún xeito douse un proceso nacional –sen parangón no resto do Estado– con até 70 candidaturas populares non uniformes na súa confuguración, mais si cun eixe rector común: facer políticas a favor da maioría social dende estruturas emanadas e protagonizadas pola sociedade civil. Estes procesos de confluencia local, ao noso xuízo, serían incompletos sen unha confluencia a nivel nacional, por canto o suxeito colectivo é a nación. As mareas teñen hoxe responsabilidades institucionais moi grandes no nivel local, mais tamén a responsabilidade de non ficar tan só en procesos locais ou localistas.

As mareas, xunto coa cidadanía activa e os partidos da esquerda rupturista constitúen os tres piares nos que, ao entender de Anova, debería cimentarse unha alternativa política e electoral de cara ás eleccións ás Cortes. Isto é o que consideramos preciso que entendan todas as forzas políticas.

A cidadanía

Para Anova debe ser a participación cidadá, cunha toma de conciencia colectiva e un salto decidido á acción política, quen protagonice ese cambio cara a ruptura que cremos necesario. Para isto non pode haber nin cortapisas dos partidos nin submisión a un mercado electoral que muda cada día. Cómpre que esa cidadanía pule pola confluencia nacional e esixa ás organizacións políticas e sociais a audacia suficiente para sumarse a un proceso colectivo para cambialo todo.

Proxectos e fórmulas electorais

Xa indicamos anteriormente que calquera tipo de entendemento debe comezar polo diálogo político. Por tanto, unha alternativa debe fundarse nun proxecto e un programa comúns.

Mais entendendo o interese que suscita a posíbel fórmula electoral de cara ás eleccións ás Cortes, Anova quere transmitir que para esta a nosa Irmandade, existen algunhas fórmulas electorais que non responden aos obxectivos estratéxicos de creba democrática, protagonismo da cidadanía, proceso constituínte e libre decisión do pobo galego como suxeito sobernano. Por unha banda, as que entenden unha candidatura galega como un apéndice –electoral– dunha outra marca de ámbito estatal. Pola outra, pularemos por unha alternativa nacional galega, pois o suxeito debe ser a cidadanía galega, mais non por unha candidatura exclusivamente formada polo nacionalismo organizado.

O 36 aniversario da Constitución Española de 1978 chega nun mal momento para o réxime que a orixinou. Corrupción xeneralizada, paro, pobreza, destrución da mínima estrutura de benestar social, desprotección e desamparo social por parte das Administracións públicas, intento de recentralización e negación da vontade nacional dos Pobos e Nacións sen Estado.

O seu articulado de “dereitos” nunca foi cumprido. O artigo 35 ou o 47 son violados cada vez que hai un desafiuzamento ou un despedimento, cada vez que unha familia non pode prender a calefacción para se quentar no duro inverno, mentres os datos indican que en Galiza producimos excedente enerxético de electricidade!

Pola contra, nestes 36 anos, a Constitución Española sempre foi empregada de parapeto fronte as reivindicacións sociais e nacionais. Dísenos que é sagrada e inamovíbel, pero a realidade é que foi modificada cada vez que o bipartidismo e os intereses das oligarquías así o reclamaban. Pasou no 1992 co Tratado de Maastricht e no 2011 co artigo 135 para dar, en ámbolos dous casos, satisfacción aos desexos da Troika. Pola contra, sempre se nos di que a Constitución Española é intocábel para sacralizar a unidade española e negar o dereito democrático da autodeterminación dos pobos, mesmo a través da forza do exército.

A saída a esta crise sistémica só pode ser a través da creba democrática e da ruptura co réxime de 1978. A cidadanía galega agredida, tanto desde gobernos propios que nunca viron a Galiza como unha nación, como dende o bipartidismo español e a Troika europea sabémolo ben. Desde posicións de esquerda e nacionalistas debemos traballar por superar o réxime do 78 procurando alianzas, tanto políticas como de acción popular e cidadá, que garantan a presenza do suxeito político galego nuns máis que necesarios e urxentes procesos constituíntes que recoñezan a plurinacionalidade do Estado e, xa que logo, permitan aos pobos como o noso decidir o seu destino a todos os niveis, o que debe incluír tamén a escolla da forma na que desexamos relacionarnos con outros pobos e nacións.

O punto de chegada debe ser, polo tanto, decidido polo pobo galego. No entanto, queremos manifestar que para as mulleres e homes de Anova o desexábel sería a instauración dunha República Galega como marco legal no que a soberanía nacional sexa exercida polo Pobo Galego a través da soberanía popular como garante dunha sociedade máis xusta, igual e fraternal.

O plenario terá lugar os días 11 e 12 de outubro nun lugar aínda por determinar. A Coordinadora Nacional de Anova reuniuse en Teo hoxe 14 de xuño para, entre outras cousas, definir o calendario da súa segunda Asemblea Nacional, cuxo plenario terá lugar os días 11 e 12 de outubro.

O lugar de celebración deste plenario definirase nunha nova xuntanza, desta vez extraordinaria, o vindeiro 12 de xullo.

A Asemblea amorea todo un proceso radicalmente participativo que abranguerá todo o verán. Na mesma xuntanza acordouse tamén traballar para unir forzas políticas, sociais e sindicais pola defensa do dereito a decidir o Día da Patria Galega, 25 de xullo, tratando de afondar deste xeito na procura dunha fronte ampla cara a creba democrática en Galiza e no Estado.

Asemade, a Coordinadora Nacional aprobou por ampla maioría o Informe de Campaña das eleccións Europeas presentado pola Comisión Permanente, que ao tempo dou conta tamén de diversas xuntanzas e contactos con outras forzas políticas e sociais para tratar do actual contexto social e político.

Por último, a Coordinadora Nacional aprobou substituír como responsábel de Organización a Iolanda Pérez Docampo despois da súa dimisión. Esther Duro, que até hoxe tiña a responsabilidade de finanzas, será quen asuma o dito cargo, namentres que Iria Otero asumirá a responsabilidade de finanzas a maiores da de acción feminista, da que xa se encargaba.

Teo, 14 de xuño de 2014