Actualidade

Anova pon en valor os resultados de máis de 30 candidaturas municipalistas que terán a posibilidade de acadar Alcaldías ou condicionar gobernos de esquerda en varias localidades do país.

A organización, que non concorrerá con candidatura propia aos comicios do 23 X, entende como necesario concentrar o voto na defensa da democracia, os nosos dereitos sociais e a soberanía popular e nacional de Galiza.

Anova celebrou no día de onte a súa Coordinadora Nacional onde avaliou os resultados das eleccións municipais do pasado 28M, así como a convocatoria dun novo proceso electoral no estado o vindeiro 23 de xullo.

A nova permanente escolleita en setembro de 2022 marcouse como obxectivos nos últimos meses a posta en valor da organización para o combate político, o acompañamento dos movementos sociais en defensa do territorio, a cultura e os servizos públicos, así como o apoio ás candidaturas municipalistas espalladas polo país adiante.

“Quero enviar unha mensaxe de agradecemento polo traballo e os resultados das máis de 30 candidaturas municipalistas que hai uns días acadaron representación nas súas localidades e que terán a posibilidade de ostentar Alcaldías ou condicionar algúns gobernos de esquerda en varios Concellos do país. Elas son a constatación da existencia dun espazo político en Galiza sen representación no parlamento galego que precisa tecerse dende o local, o soberanismo e a república das máis para construír unha alternativa de esperanza, na liña do horizonte das vindeiras eleccións autonómicas do 2024 nas que Anova ten decidido participar” sinalou o voceiro nacional Martiño Noriega.

O traballo a realizar no vindeiro ano non pode agochar a emerxencia dun presente condicionado pola posibilidade dun goberno no estado da dereita e os ultras a partires do próximo 23 de Xullo. Diante disto Anova, que non concorrerá con candidatura propia a estes comicios por unha cuestión de responsabilidade e xenerosidade, entende como necesario facer un chamado a concentrar o voto antifascista na defensa da democracia, os nosos dereitos sociais e a soberanía popular e nacional de Galiza: “Non é un momento para as equidistancias, os cálculos electorais ou as vitorias de parte que agochan unha posible derrota de todas. Estamos a tempo de evitar un goberno do PP e de VOX que instale ao noso país nunha longa noite de pedra” afirmou Noriega.

Anova, que celebrará unha nova Coordinadora Nacional dentro de dúas semanas, encetará unha serie de contactos co municipalismo, os movementos sociais e outros espazos políticos para intentar mobilizar e sensibilizar á cidadanía consciente da necesidade de participar nun momento tan relevante da nosa historia recente.

No mes de abril, o das revolucións democráticas ibéricas, da Fronte Popular e da II República, as mulleres e homes de Anova comezámolo cun debate interno asembleario no que reflexionamos sobre a situación política do noso país e da conxuntura xeral, para analizar o mellor xeito de organizarse, de cooperar e de sumar vontades para transformar a realidade. Facémolo coa intención de partillar esta loita con todas as que teñan os mesmos anhelos de xustiza e de dignidade.

O gran teatro do neoliberalismo, nesta fase, mostra máis ás claras que nunca que o capitalismo é incompatible cunha vida humana digna para todas, e reproduce cada vez máis sufrimentos para cada vez máis xente. Contra o que agoiraron nos últimos decenios os propagandistas dos centros do poder e os promotores do pensamento único, non se albisca no horizonte a fin da historia arredor da ideoloxía dun mundo globalizado unipolar de inspiración occidental. Ben ao contrario, ese proxecto desmorónase pola vía dos feitos logo de trinta anos de vixencia: a “crise de hexemonía” incorpora arestora, á concentración extrema da riqueza, desigualdade; e á crise climática unha carreira armamentística e militarista declarada.

A cobiza do gran capital e o seu control oligárquico lévanos a unha perda continua de dereitos para as persoas traballadoras do que é exemplo claro a constante perda de poder adquisitivo e a perda do seu peso substantivo con respecto aos beneficios dunha minoría. Así, son xa endémicos no noso país os salarios que non dan para vivir, os desafiuzamentos, a precariedade, a anguria na xente moza ou que non o é tanto porque non ve futuro e un longo feixe de consecuencias da violencia con que o sistema actúa para acaparar beneficios coa aquiescencia de institucións que deberan velar polo interese xeral.

O estado depresivo pandémico deu paso á súa sublimación psicótica a través da pulsión de agresividade e de morte na diplomacia e nas relacións internacionais, no control dos recursos cada vez máis escasos e na represión dos frecuentes conflitos sociais. A situación de podremia e descomposición leva á barbarie e á fascistización política e social: ademais, as guerras chaman polo fascismo, e o fascismo chama polas guerras. Emporiso:

AFIRMAMOS

1. Que a cobiza pola depredación sen fin dos recursos naturais finitos e explotados por unhas oligarquías progresivamente fanatizadas na lóxica da acumulación empurran ás potencias e aos estados a unha confrontación multidimensional prolongada. Que calquera disputa desta natureza disipa ou liquidaría a idea mesma de progreso.
2. Que os límites biofísicos do planeta e as mudanzas climáticas, ás veces extremas, son tamén xa fonte de inestabilidade permanente e unha ameaza para a viabilidade da vida na Terra. E que iso non se deterá se non botamos freo á “locomotora do crecemento” e aos modelos de vida do hiper-consumismo e dun turbo-capitalismo que leva inevitablemente á escaseza e a maiores confrontacións.
3. Que a resultante do edificio kafkiano e antidemocrático chamado hoxe UE vese empurrado, contra os seus valores fundacionais, a converterse nun apéndice no continente europeo dos intereses espúreos da insaciable plutocracia norteamericana, e non só.
4. Que a configuración deste escenario aboca aos pobos europeos -no mellor dos casos- á redución drástica do seu “estado de benestar”, xa lastrado e atacado nos últimos lustros, co perigo certo dunha maior degradación cultural, social, política e institucional ata escorregarse na escuridade das tebras como aconteceu mutatis mutandis nos anos 30 do século XX. Unhas “clases medias” depauperadas e medosas puideran reproducir monstros outra-volta, mudando seguridade e certezas polas súas liberdades e dereitos.
5. Que os medios de comunicación de masas, nesta deriva, actúan como caixa de resonancia das clases privilexiadas traficando coa des-información. Reproducen esquemas binarios e simplifican a complexidade, pretendendo adhesións inquebrantábeis. Axitan o medo, retorcen realidades e defórmanas, agochan outras e estenden a pantasma do caos polo caos desprazando, desprezando e censurando voces e visións serenas, críticas ou alternativas.
6. Que o Estado español e a súa arquitectura política e xudicial está podre, cunhas institucións  que serven aos intereses dunhas elites parasitarias do público. A Guerra e o apoio á escalada bélica colócanos de cheo ás portas dunha nova crise económica e social que se superpón ás demais que se foron arrastrando no último decenio, marcadas pola corrupción estrutural impune no aparato do estado e na súa conivencia con saídas autoritarias que ansían reconverter á cidadanía, depositaria de innatos dereitos cívicos e políticos, en súbditos.
7. Que neste interregno do PPdeG ao PPdeG na Galiza, o balance de corenta anos de auto-anemia -trece deles baixo a ofensiva dun neoliberalismo salvaxe- pivota xaora na histórica relación colonial respecto dun estado español que actúa coma un protectorado dun protectorado (UE) dos EUA. Catro décadas de “autonomía” ofrecen un resultado pobre: espolio sistemático dos recursos (enerxéticos, económicos, financieiros, mineiros, mariños, montes en mancomún…), da forza de traballo (emigración, exterminio do campesiñado), de capital social básico (desertización da Galiza rural), destrución e alienación de tecido produtivo industrial e tamén un ecocidio, un etnocidio e un lingüicidio sistemático. Un pobo en vías de exterminio, e unha nación en vías de extinción.

Fronte a esta traxedia as forzas políticas propias do país, que durante os dous derradeiros decenios do século XX plantámoslle cara aos poderes coloniais, proxectando na instancia política as enerxías dunhas clases populares que non deixaran de loitar seguindo o camiño aberto polos nosos ancestros do galeguismo político desde a Revolución de 1846 e logo polas xeracións que combateron as ditaduras, tamén cometemos erros: non soubemos estar á altura nos últimos tempos, e temos responsabilidades niso.

Inda así, compre seguir na loita por unha Galiza Ceibe e Socialista. Por unha República Galega de iguais en fraternidade cos demais pobos da península ibérica e do mundo.

Nesta loita estamos abertos a sumar ata a última muller ou home que comparta as nosas motivacións e estamos seguros de que con elas nos iremos atopando nas rúas, nos conflitos e nos debates, porque sabemos que só coa organización cidadán para rebelarse contra este estado das cousas conseguiremos cambialas.

Entre outras, e quizaves hoxe máis ca nunca

REIVINDICAMOS:

• Autodeterminación, cambio de réxime e republicanismo: un proceso de ruptura co Réxime monárquico español que garanta a nosa plena soberanía de Galiza como nación. As estruturas do Réxime máis alá dos gobernos, comezando pola Monarquía e continuando por unha cúpula xudicial golpista, téñense demostrado como verdadeiros obstáculos para as mudanzas que precisamos. Co obxectivo da República Galega pretendemos non só un cambio formal de réxime senón unha verdadeira democratización, onde a soberanía resida na xente común: a soberanía popular.
• Anti-capitalismo: fronte aos valores hexemónicos que están na base dun sistema en crise promoveremos a xustiza, o diálogo, a equidade, a igualdade, a solidariedade, a fraternidade, a defensa dos bens comúns e o benestar colectivo.
• Ecoloxismo: a crise enerxética provocada pola escaseza de combustibles fósiles e a crise de materias primas, ademais da contaminación, ou a redución da biodiversidade, son unha ameaza á existencia. Non hai hoxe loita que non pase pola consideración central dunha visión ecolóxica.
• Igualitarismo, democratización e planificación da economía: son xa décadas de acumulación impúdica de poder en mans do capital. A desigualdade mata, así como tamén a deriva da falta de control efectivo da economía por parte das institucións públicas. O control dos sectores estratéxicos que garanten dereitos básicos ten que estar  enriba da mesa. Queremos soberanía alimentaria e enerxética sobre o noso territorio, e os nosos recursos. A loita pola recuperación dos servizos públicos parasitados polas grandes corporacións: sexan no abastecemento e saneamento de auga, no coidado a dependentes ou na sanidade. O chamado libre mercado móstrase incompatible coa vida para demasiadas persoas. Apostamos por unha planificación da economía que poña en valor a vida.
• Feminismo: os sistemas de dominación precisan a violencia para perpetuarse. No patriarcado as violencias machistas son a ferramenta para acadar a reprodución dos roles de xénero e, en consecuencia, a submisión da muller e das diversidades afectivo-sexuais.
• Antimilitarismo: a crise capitalista e de hexemonía promete un maior investimento en armamentos no nome da seguridade colectiva, a risco de que resulte no contrario. Un dos eixos da nosa loita será a de esixir a saída do estado español da organización político-militar OTAN e a adopción de posicións non-aliñadas cos intereses da industria militar na lóxica das guerras, que van en detrimento do benestar social. A OTAN é incompatible cunhas relacións internacionais en Paz.
• A hora da cidadanía mobilizada: fixaremos a ollada naqueles sectores conscientes que se mobilizan e dan a batalla día a día no local e en calquera ámbito; na defensa do territorio e en contra do espolio eólico ou mineiro, nas plataformas que defenden a sanidade pública, os coidados das persoas dependentes desmercantilizados e na procura do empoderamento cidadán. A nosa aposta polo municipalismo basease na necesidade do traballo dende o máis próximo, e dun xeito horizontal e radicalmente democrático. Alí onde estea artellada ou se artelle unha asemblea municipal de unidade popular contará coa colaboración das  xentes de Anova.
• Antifascismo: o auxe da ultradereita no seo da sociedade civil e política do estado español e do resto do continente europeo é motivo de gran preocupación desde hai anos. Combater eficazmente o fenómeno por todos os medios pasa tamén por dar resposta ás necesidades da xente do común desde as institucións: servizos sociais públicos, sanidade pública e ensino público e fortalecidos son axentes fundamentais da contención da perversa serpe que aspira a converterse en Besta.
• Laicismo: a separación real e eficaz Igrexa Católica-Estado e a necesidade de respectar todas as manifestacións relixiosas no ámbito privado e público reafírmanos na idea de que é moito o traballo que queda por facer inda hoxe na nosa sociedade. A loita por un estado laico e sen privilexios de ningunha caste.
• Memoria: non abandonar nunca a loita pola Memoria Histórica e a defensa de Xustiza, Verdade e Reparación dos crimes cometidos pola ditadura franquista, coa mirada posta nun futuro republicano.

Anova respalda a convocatoria desta gran manifestación que será o sábado 5 de xuño ás 12:00h e fai un chamamento a unha mobilización masiva, seguindo ás organizacións convocantes, contra o modelo do espolio que pretende impoñer o goberno galego a través dun despregamento de parques eólicos en beneficio exclusivo do oligopolio eléctrico.

Xa está ben de que as elites económicas parasitarias e extractivas leven a cabo este espolio.

As organizacións e colectivos convocantes están organizando un movemento que, día a día, está sendo un movemento de referencia e autodefensa do territorio que fai o que un goberno decente debería facer: defender á xente, ao medioambiente, á paisaxe e á cultura, ademáis de a unha economía local en beneficio de todas e todos. A través da constitución de organizacións, colectivos e plataformas que informan e axudan á veciñanza local nesta loita contra o que é un auténtico atropelo.

É decisiva esta loita pois nela xogámonos non só os valores ambientais se non un modelo económico deseñado a medida do oligopolio eléctrico, ou ben democratizado e con soberanía plena onde o pobo poida decidir. O goberno galego, durante estes anos, foi conivente cos donos do vento en Galiza, facendo leis a medida: só hai que ver o exemplo de Beatriz Mato, que usou a Consellaría co fin de traballar agora para unha empresa do sector. Debido a isto e outras razóns non se dan as condicións para que a instalación destes parques eólicos se faga compaxinándoo co respecto ao medio ambiente e cunha protección debida, sen garantir un equilibrio beneficioso para o conxunto do país.

Asistirá o Portavoz Nacional de Anova Antón Sánchez.

Lugar: Alamenda de Santiago de Compostela
Hora: 12:00 h

Saímos á rúa o 1 de maio de cada ano lembrando a loita da clase traballadora en defensa dos seus dereitos e sendo conscientes de que os avances en liberdades e dereitos sociais, laborais e democráticos só se acadan e preservan coa loita da clase obreira traballadora e das clases populares.

Hoxe, máis ca nunca, debemos reivindicar a defensa da liberdade e dos dereitos humanos ante os esmagadores efectos dun capitalismo que xera desigualdades múltiples, explotación, precariedade e incerteza entre a maioría social do noso país: a pandemia da covid-19 agravou as diferencias sociais, sendo as mulleres e a mocidade as grandes prexudicadas, cunhas cifras de desemprego alarmantes e o empeoramento drástico das condicións laborais e da calidade de vida de grandes maiorías sociais. 

Ante o agravamento dunha crise que viña larvada debemos saír á rúa este 1 de maio e nos meses seguintes para impedir, unha vez máis, unha saída inxusta e que fortaleza as posicións das grandes empresas e capitais. Tamén, en alerta ante o auxe dos discursos do odio do neofascismo.

O plan na xestión dos fondos europeos por parte do goberno español e do galego auguran que si non hai forte mobilización da xente nas rúas, a elite económica sairá moito máis reforzada grazas a uns fondos que pagaremos todas e todos. Un novo espolio sumado á estafa que supuxo a Gran Recesión do 2008 e a corrupción permanente.

Por iso, desde Anova animamos a saír este sábado á rúa a reclamar a derrogación da reforma laboral, a mellora das pensións, o control público do prezo dos alugueiros e políticas de vivenda e outras sociais, máis unha reforma fiscal verdadeiramente progresiva e suficiente para reforzar o sector e servizos públicos, que foron compromisos do goberno español aínda non executados.

E tamén para esixir ao goberno galego que abandone a conivencia coa economía extrativista e depredadora e propoña políticas efectivas de emprego que sexan sostibles, e deixe de ser o testaferro das grandes empresas.

Non debemos esquecer que este día é unha data reivindicativa a nivel internacional, polo que a solidariedade internacional debe ter presente a erradicación da pandemia da Covid19. Apostamos porque o acceso ás patentes das vacinas e a súa distribución debe estar garantido canto antes para todos os pobos do mundo.

Debemos reforzar a loita diante dos cantos de serea dos “grandes acordos de país” que, sen mobilización previa, suporán simplemente o reforzamento do “status quo” e un xeito de complicidade coa nova estafa ao pobo traballador.

O 25 de abril conmemoramos a liberación que supuxo para os pobos portugués e italiano a derrota dos réximes fascistas e a consecución da liberdade e a democracia. O 26 de abril lémbrase a data infame na que a aviación xermana nazi-fascista “Lexión Cóndor”, aliada do franquismo, arrasou Gernika no 1937 como capital histórica que representa as liberdades e dereitos colectivos do pobo euskaldún. Na Galiza temos memoria do que significou para o noso pobo o exterminio do 36, e a Longa Noite de Pedra.

A banalización das ideas totalitarias que vimos experimentando nos últimos anos son o caldo de cultivo idóneo para que emerxan expresións violentas, máis ou menos organizadas, de carácter filo-fascista. A democracia debe dispoñer todas as ferramentas ao seu alcance para protexerse e deixar de ser tolerante cos intolerantes e fanáticos. En todas as frontes, ata reducilos á mínima expresión na vida social e política.

Dende a nosa constitución como organización política tivemos como un dos eixos fundamentais que guiaron a nosa acción a loita antifascista e vimos alertando da súa escalada, promovida e auspiciada tamén dende estruturas do réxime monárquico do 78. Por iso, para Anova, esa posición irrenunciable vai ligada á loita por un horizonte democratizador e de carácter republicano.

Diante da campaña violenta (e da súa xustificación) que o fascismo está a levar a cabo no Estado español, desde a propagación permanente e constante da mentira e das “fake news”, as crecentes mostras de xenofobia, aporofobia, supremacismo ultra-nacionalista, negacionismo, racismo ou misoxinia -que constitúen delitos de odio- ás ameazas directas de morte dirixidas a cargos políticos, ANOVA rexeita enerxicamente estas accións inspiradas pola extrema dereita española, e solidarízase coas persoas ameazadas.

Asistimos a unha escalada de feitos, tanto na forma como no fondo e dende diversos ámbitos, que atentan expresamente contra os alicerces mesmos da democracia de baixa intensidade que viñemos denunciando desde a nosa fundación como formación política alá polo 2012. Os poderes e o goberno do Estado, diante dos ataques directos á convivencia, deben actuar coa máxima dilixencia e contundencia en defensa da paz civil e das liberdades públicas.

O fenómeno neonazi e ultradereitista, e todos os perigos e ameazas que presentan á paz e á vida, non é algo novo: está relacionado cun paulatino proceso de “fascistización” social alentado desde instancias das elites económicas ante as crises capitalistas, neste caso desde a Gran Depresión do 2008 e agora redobradas coas consecuencias da “crise pandémica” (2020). Expresións súas coma o trumpismo, o bolsonarismo ou o lepenismo e outros exemplos arredor do continente (en Grecia con Amencer Dourado, en Italia coa Lega Nord ou Fratelli d´Italia, en Hungría co autoritario Viktor Orbàn, en Polonia…) poñen en perigo a convivencia pacífica nas nosas sociedades, e ameazan directamente as liberdades públicas e os dereitos fundamentais recollidos na Declaración Universal dos Dereitos Humanos e no espírito do constitucionalismo democrático de posguerra (mundial). Non son forzas políticas lexítimas, se non organizacións destinadas ao embrutecemento e confrontación do último contra o penúltimo, destruíndo a civilidade e os valores democráticos, ao servizo dos intereses exclusivos das clases dominantes. Son, polo tanto, a antítese da democracia. Na Europa democrática é inconcebible ningún achegamento ás forzas da reacción neofascista ligadas á chamada “internacional do odio”.

No estado español a súa promoción descarada desde algúns centros de poder a través das súas terminais mediáticas comeza, nesta fase histórica, alá polo 2011 como reacción desmesurada ao movemento social 15M e á creación e auxe de novas formacións políticas de esquerda, e intensifícase notablemente a raíz do “procès” democrático catalán (moi especialmente na xornada do 1 de outubro e seguintes) con todas as consecuencias policiais e xudiciais que trouxo en forma de represión en base á interpretación rigorista das leis e o populismo punitivo, e a negación do diálogo político para a resolución de conflitos políticos, dando como resultado o encarceramento de presos políticos e exiliados e algúns episodios graves de violencia nas rúas.

Houbo demasiados cómplices na promoción e ascenso do actual neofranquismo español. Tamén en “sectores progresistas” que foron da man, en máis dunha ocasión, de formacións como Falange Española nas manifestacións “unionistas”. O branqueamento da ultradereita en boa parte dos medios de comunicación, na prensa escrita xeneralista, nas radios e platós de televisión, ten moito que ver coa banalización de ideas radicalmente incompatibles coa democracia e, ante as cales, é imposible argumentar e dialogar en termos racionais.

No mes de outubro de 2017 declarabamos que “o que hoxe parece unha cuestión catalá, despois estenderase a todos os que se atrevan a cuestionar o réxime. Non só está en xogo o dereito da cidadanía de Catalunya a decidir o seu destino, se non os dereitos e liberdades de todos os cidadáns do estado español”. Naquela altura pois, o “a por ellos” non ía dirixido unicamente ao soberanismo catalán, vasco ou galego, se non tamén a todas as forzas democráticas. Houbo moitos sectores que miraron a outro lado, por “utilidade” naquel momento. Desataron unha besta que agora está fóra de control.

Este punto álxido cadra con que estea en disputa electoral o modelo ultra-liberal e españolista radical que representa o Partido Popular de Madrid logo de 26 anos de corrupción, espolio e privatización de servizos públicos. A Comunidade de Madrid é o centro neurálxico da vida política e financieira do Reino de España.

A gravidade do acontecido senta un precedente. Estamos a vivir momentos que invitan a que, aconteza o que aconteza, todas as forzas democráticas sexamos conscientes de todo o que está en perigo nos vindeiros tempos. Animamos a todos os sectores e axentes sociais do noso país (políticos, sindicais, educativos, culturais…) a estar vixiantes e illar calquera manifestación de conivencia coas ideas e accións totalitarias que representa a ultradereita fascista, pola ameaza que supón ás nosas vidas.

Fascismo Nunca Máis!

Galiza, 27 de abril 2021

“As responsabilidades políticas do goberno Feijóo no fiasco das caixas de aforro quedan evidenciadas definitivamente”, manifestou Antón Sánchez.

AÍNDA QUE A XUNTA DE GALICIA DURANTE MESES FUNDAMENTOU O APOIO Á FUSIÓN NA SUPOSTA AUDITORÍA DE KPMG NIN SE MENCIONA NO INFORME PREVIO ASINADO POR FERNÁNDEZ CURRÁS

O INFORME ASINADO POR MARTA FERNÁNDEZ CURRÁS, DE CINCO PÁXINAS, NON ANALIZOU NIN SEQUERA A VERACIDADE DOS DATOS ACHEGADOS POLAS CAIXAS NO PLAN DE FUSIÓN QUE FOI CLAVE PARA O FIASCO DA OPERACIÓN.

Santiago de Compostela, 29 de decembro – A Xunta, obrigada por unha sentenza xudicial, entregou fóra de prazo e con sete anos de demora o Informe-proposta para a fusión das caixas galegas asinado por Marta Fernández Currás o 11 de novembro de 2010.

Tamén entregou un certificado do acordo recollido na acta da xuntanza de secretarios xerais previa ao Consello da Xunta onde se aprobou a fusión pero non fixo entrega, como esixía a sentencia do TSXG, da propia acta.

O informe sobre o que debía fundamentarse a autorización do Goberno galego da fusión nunca foi entregado á Comisión de investigación sobre a fusión das caixas galegas do Parlamento de Galicia, que era encargada de dilucidar as posibles responsabilidades políticas da maior creba financeira de Galiza nas últimas décadas.

A ocultación da Xunta só cedeu ante unha sentenza xudicial que evidenciou a vulneración do dereito a esa información que reclamou no seu día o deputado Antón Sánchez. Falta de transparencia e obstrución da labor parlamentar convertéronse na norma do executivo de Núñez Feijóo para evadir responsabilidades e render contas, nun grave comportamento antidemocrático do goberno Feijoo.

Á luz da documentación agora entregada, a razón da resistencia da Xunta a facilitar o Informe-proposta para a fusión das caixas galegas non foi outra que evitar que quedase á vista de todas a insolvencia do seu informe como aval dunha operación financeira que rematou coa creba das Caixas de Aforro.

Tras a lectura, constátase a omisión da Consellería de Facenda no seu cometido de auditoria, fiscalización e control efectivo do proceso de fusión. O Informe non vai acompañado de ningunha auditoría respecto da información financeira achegada polas Caixas para xustificar o operación e non se apoia en ningunha análise ou avalición esixente da mesma.

O informe non fai referencia ningunha nin tan sequera á sonada auditoría de KPMG, que como se desvelou no seu día nin foi auditoría nin contiña unha recomendación favorable á fusión. Así, si ben “durante meses a Xunta fundamentou o apoio á fusión nese informe que nin se menciona no informe proposta de Marta Currás, xa que pese ao dito en público o goberno sabía en realidade non avalaba a operación senón máis ben todo o contrario”, manifestou Antón Sánchez.

“É dicir, a Xunta autorizou a operación cun informe de 5 páxinas da conselleira responsable, sen que se fundamentase en ningún informe económico-financeiro previo que a avalase”, apuntou.

A labor da Consellería de Facenda era comprobar a veracidade do recollido no proxecto para evitar o que despois aconteceu e, non obstante, non se fan constar nin informes internos nin externos que avalasen a fusión. Nin nese informe, nin en ningún outro, avalíase a consistencia e oportunidade da operación promovida polos dirixentes das Caixas galegas, bendicida polo desleixo e abandono da Xunta presidida por Alberto Núñez Feijóo. O informe da Xunta recolle como único fundamento da súa decisión un parágrafo dun informe do Banco de España no que manifesta non ter obxecións a unha eventual fusión das Caixas galegas.

O ridículo informe de trámite asinado por Marta Fernández Currás evidencia a elusión de toda responsabilidade de control e fiscalización por parte da Xunta sobre o Plan de fusión das caixas. Non se fixo a máis mínima comprobación dos datos financeiros nin ningunha investigación complementaria sobre viabilidade e substentabilidade da fusión.

A Xunta limitouse simplemente a estampar a súa sinatura ao pé dunhas contas que axiña se demostraron fraudulentas e, despois, a arroupar propagandisticamente unha operación abocada ao fracaso. E, tras a creba das Caixas, o Goberno de Núñez Feijóo entregouse con total impunidade a unha sistemática operación de ocultación das súas responsabilidades.

A sobrevaloración dos activos e estimacións achegadas por Caixa Galicia e CaixaNova foi a causa fundamental do fracaso posterior da operación construída sobre unha realidade falseada a base de engordar principalmente os seus activos inmobiliarios. O máis mínimo control tería evidenciada a contabilidade falseada e trampeada polos executivos das Caixas galegas 

En definitiva: cun insolvente informe de cinco páxinas, falto de todo rigor e esixencia, o Goberno de Núñez Feijóo deu por boas as fantasías contables dos directivos das Caixas galegas, avalou irrresponsablemente unha operación que puxo en risco os aforros de milleiros de galegos e galegas e converteuse no colaborador necesario que liquidou as Caixas que xestionaban o 40% do noso aforro.

”As responsabilidades políticas do goberno Feijoo no fiasco das caixas queda evidenciado definitivamente”, manifestou Antón Sánchez.

Os “bos xestores” das Caixas e os “bos xestores” da Xunta asignaron un pacto de silencio e ocultación das súas irresponsabilidades ao redor dunha operación que privou a Galicia dun sólido sistema financeiro e de aforros.

Podes acceder aquí ao documento en PDF

4_6003596507159202075