Actualidade

Transcorridos varios días xa desde o apagamento do 28 de abril, e sen que o goberno español se manifestase aínda sobre as causas do acontecido, desde Anova Irmandade Nacionalista consideramos o seguinte:

1) É necesario esclarecer de inmediato as causas do acontecido e depurar as responsabilidades políticas que se derivan das mesmas. Semella evidente que se cometeron erros graves de curto prazo no deseño do chamado “mix” enerxético, e de planificación, como a carencia de mecanismos de estabilización para dotar de seguridade e flexibilidade a produción renovable.

2) O apagamento do pasado 28 de abril evidencia o fracaso da privatización da xeración da enerxía e da súa xestión a través da Rede Eléctrica Española, da que o estado só conserva nas súas mans un 20 por cento do seu capital. Todo parece indicar que no apagamento primaron decisións das grandes empresas do sector que buscaban o seu beneficio sobre a seguridade e estabilidade do fornecemento dun servizo básico, como é a luz, evitando os investimentos imprescindibles en sistemas de estabilización da rede, que tampouco foron esixidos por Rede Eléctrica Española como garante dun servizo esencial.

3) O apagamento puxo de manifesto así mesmo as feblezas do deseño centralizado da rede eléctrica a nivel estatal. Se existisen, -como así recomendan diversas normativas da Unión Europea– redes de xeración e disbribución de enerxía descentralizados o risco dun apagamento xeral sería menor e a súa recuperación máis doada. As fórmulas de produción como Comunidades Enerxéticas seguen a estar bloqueadas polos gobernos central e autonómicos, tanto socialistas como populares, impedindo así o desenvolvemento dun modelo máis democrático de producción enerxética.

4) Galiza segue sen tirar proveito da súa condición de territorio excedentario na produción de electricidade: sin planos que avancen o suficiente na electrificación da nosa economía. Estamos obrigados a aturar o custe ambiental, social e paisaxístico da instalación de novos parques eólicos no noso país e despois vemos como o prezo da electricidade é o mesmo aquí ou en zonas deficitarias na producción eléctrica, como é por exemplo Madrid. Urxe a creación dunha empresa pública de enerxía, e a revisión da estratexía de implantación de renovables.

5) Anova aposta por unha transición enerxética que non estea en mans do mercado e das grandes empresas, senón que sexa democrática, ordenada, ambientalmente respetuosa e socialmente xusta.

Diplomacia, Autonomía e Defensa do Territorio

Diante do alarmante contexto europeo, marcado polas esixencias dun incremento exponencial dos gastos militares proposto pola Comisión Europea (800.000 millóns de euros) e secundado por boa parte dos gobernos, entre eles o español, en claro cumprimento das directrices da OTAN e dos Estados Unidos, Anova quere manifestar que:

1. Berramos forte, novamente, Non á guerra. Tres anos despois, a invasión rusa de Ucraína constatou, unha vez máis, que a ocupación militar de territorios agrava os problemas en lugar de resolvelos. Expresamos a nosa solidariedade con toda a poboación civil afectada pola guerra, con énfase especial na clase traballadora, tanto ucraína como rusa, que sofre as consecuencias dun conflito non decidido por ela. Lembrando o profundo rexeitamento do pobo galego á guerra como método para solucionar conflitos internacionais.
2. Reafirmámonos nos principios irrenunciables da defensa da Paz. Fronte á lóxica da confrontación, defendemos as vías diplomáticas e o diálogo como únicas ferramentas válidas para a resolución dos actuais conflitos, especialmente no Leste europeo e Oriente Medio. A historia demostra que a escalada militar só trae máis sufrimento e destrución. Recoñecemos o carácter esperanzador ante un posible fin da guerra, pero advertimos que ningún acordo será duradeiro sen a complicidade e implicación de todas as partes.
3. Rexeitamos a falacia do rearme como garantía de seguridade. A xustificación de que “prepararse para a guerra evita a guerra”, repetida desde Bruxelas, é un perigoso sofisma que só impulsa a espiral bélica. Rexeitamos categoricamente a asignación de inxentes recursos públicos para o incremento das xa elevadas partidas orzamentarias militares, mentres se desatenden necesidades sociais urxentes en sanidade, educación ou vivenda. Denunciamos o uso eufemístico do “investimento en seguridade” cando, na realidade, supón un rearmamento efectivo ao servizo de intereses alleos. Manifestamos o noso claro rexeitamento á vontade militarista de certos dirixentes e estados da UE e denunciamos a subordinación europea aos intereses estratéxicos da OTAN, de Washington e do seu expansionismo.
4. Cuestionamos a suposta “autonomía estratéxica europea” cando implica maior militarización. Rexeitamos a creación dunha forza militar conxunta europea se esta non cuestiona a pertenza do Estado español á OTAN, senón que reforza e apuntala o seu papel belicista e a subordinación aos intereses de Washington. A UE perdeu oportunidades valiosas para actuar como un actor de paz autónomo, preferindo seguir a estratexia de desgaste ditada desde fóra, que beneficia principalmente á industria militar norteamericana. Reafirmamos categoricamente que non hai outra solución posible que a negociación e o acordo. Europa debe artellar un proxecto propio de seguridade e de autonomía política e militar real para garantir un escenario de estabilidade e paz para todas as partes implicadas.
5. Denunciamos a conexión entre militarismo e espolio neocolonial. O actual pulo armamentístico global, que beneficia ás elites e á industria militar, está encadrado dentro dun claro proxecto neoliberal e supón unha ameaza directa sobre o noso país. Rexeitamos frontalmente a expropiación e explotación neocolonial dos nosos recursos naturais (minerais estratéxicos, enerxía eólica, etc.) con fins bélicos ou para alimentar a maquinaria industrial que sostén a guerra. A defensa do noso territorio é inseparable da loita pola paz.
6. Esiximos responsabilidade e alternativas reais. Instamos ao goberno español, aos medios de comunicación e ás forzas políticas a que moderen o alarmismo bélico, que só serve para xustificar políticas militaristas, e presenten un plan viable e serio sobre a seguridade e a Defensa ao servizo dunha política exterior autónoma e orientada á paz, e non ao revés. Como sinalan análises críticas, existen vías e camiños alternativos á suposta inevitabilidade da confrontación militar, como o fomento activo da diplomacia, a reforma de organismos internacionais ou a exploración de modelos de neutralidade.
7. Apostamos pola acción diplomática e o apoio aos movementos pola paz. Instamos, polo tanto, a que o Estado español exerza un papel activo e independente na procura do diálogo político e diplomático para a resolución dos conflitos. Saudamos e apoiamos calquera iniciativa social auto-organizada antimilitarista que traballe contra a escalada bélica e pola cultura da paz. Tras tres anos de enorme sufrimento, facemos un chamamento a que aquelas forzas e axentes que apostaron polo envío masivo de armas e infravaloraron a negociación revisen as súas posicións, sendo urxente apostar decididamente pola vía diplomática.
8. Chamamos á mobilización social en Galiza. Facemos un chamamento aos colectivos veciñais, organizacións de base, plataformas sociais e ecoloxistas, sindicatos e partidos políticos galegos para tecer unha rede coordinada e forte ante as ameazas de novos extractivismos no noso territorio, impulsados agora tamén pola lóxica do rearmamento global. A nosa aposta renovada e constante é pola diplomacia e a negociación entre todas as partes. Defendemos permanentemente os principios de solidariedade, Paz xusta e duradeira, e Soberanía dos Pobos.

En definitiva, Anova mantense firme na defensa da Paz, a diplomacia, a soberanía dos pobos e a protección do noso territorio fronte a un militarismo crecente que ameaza o futuro e benestar das maiorías sociais para beneficio duns poucos.

Galiza, Abril de 2025.

Anova pon en valor os resultados de máis de 30 candidaturas municipalistas que terán a posibilidade de acadar Alcaldías ou condicionar gobernos de esquerda en varias localidades do país.

A organización, que non concorrerá con candidatura propia aos comicios do 23 X, entende como necesario concentrar o voto na defensa da democracia, os nosos dereitos sociais e a soberanía popular e nacional de Galiza.

Anova celebrou no día de onte a súa Coordinadora Nacional onde avaliou os resultados das eleccións municipais do pasado 28M, así como a convocatoria dun novo proceso electoral no estado o vindeiro 23 de xullo.

A nova permanente escolleita en setembro de 2022 marcouse como obxectivos nos últimos meses a posta en valor da organización para o combate político, o acompañamento dos movementos sociais en defensa do territorio, a cultura e os servizos públicos, así como o apoio ás candidaturas municipalistas espalladas polo país adiante.

“Quero enviar unha mensaxe de agradecemento polo traballo e os resultados das máis de 30 candidaturas municipalistas que hai uns días acadaron representación nas súas localidades e que terán a posibilidade de ostentar Alcaldías ou condicionar algúns gobernos de esquerda en varios Concellos do país. Elas son a constatación da existencia dun espazo político en Galiza sen representación no parlamento galego que precisa tecerse dende o local, o soberanismo e a república das máis para construír unha alternativa de esperanza, na liña do horizonte das vindeiras eleccións autonómicas do 2024 nas que Anova ten decidido participar” sinalou o voceiro nacional Martiño Noriega.

O traballo a realizar no vindeiro ano non pode agochar a emerxencia dun presente condicionado pola posibilidade dun goberno no estado da dereita e os ultras a partires do próximo 23 de Xullo. Diante disto Anova, que non concorrerá con candidatura propia a estes comicios por unha cuestión de responsabilidade e xenerosidade, entende como necesario facer un chamado a concentrar o voto antifascista na defensa da democracia, os nosos dereitos sociais e a soberanía popular e nacional de Galiza: “Non é un momento para as equidistancias, os cálculos electorais ou as vitorias de parte que agochan unha posible derrota de todas. Estamos a tempo de evitar un goberno do PP e de VOX que instale ao noso país nunha longa noite de pedra” afirmou Noriega.

Anova, que celebrará unha nova Coordinadora Nacional dentro de dúas semanas, encetará unha serie de contactos co municipalismo, os movementos sociais e outros espazos políticos para intentar mobilizar e sensibilizar á cidadanía consciente da necesidade de participar nun momento tan relevante da nosa historia recente.

No mes de abril, o das revolucións democráticas ibéricas, da Fronte Popular e da II República, as mulleres e homes de Anova comezámolo cun debate interno asembleario no que reflexionamos sobre a situación política do noso país e da conxuntura xeral, para analizar o mellor xeito de organizarse, de cooperar e de sumar vontades para transformar a realidade. Facémolo coa intención de partillar esta loita con todas as que teñan os mesmos anhelos de xustiza e de dignidade.

O gran teatro do neoliberalismo, nesta fase, mostra máis ás claras que nunca que o capitalismo é incompatible cunha vida humana digna para todas, e reproduce cada vez máis sufrimentos para cada vez máis xente. Contra o que agoiraron nos últimos decenios os propagandistas dos centros do poder e os promotores do pensamento único, non se albisca no horizonte a fin da historia arredor da ideoloxía dun mundo globalizado unipolar de inspiración occidental. Ben ao contrario, ese proxecto desmorónase pola vía dos feitos logo de trinta anos de vixencia: a “crise de hexemonía” incorpora arestora, á concentración extrema da riqueza, desigualdade; e á crise climática unha carreira armamentística e militarista declarada.

A cobiza do gran capital e o seu control oligárquico lévanos a unha perda continua de dereitos para as persoas traballadoras do que é exemplo claro a constante perda de poder adquisitivo e a perda do seu peso substantivo con respecto aos beneficios dunha minoría. Así, son xa endémicos no noso país os salarios que non dan para vivir, os desafiuzamentos, a precariedade, a anguria na xente moza ou que non o é tanto porque non ve futuro e un longo feixe de consecuencias da violencia con que o sistema actúa para acaparar beneficios coa aquiescencia de institucións que deberan velar polo interese xeral.

O estado depresivo pandémico deu paso á súa sublimación psicótica a través da pulsión de agresividade e de morte na diplomacia e nas relacións internacionais, no control dos recursos cada vez máis escasos e na represión dos frecuentes conflitos sociais. A situación de podremia e descomposición leva á barbarie e á fascistización política e social: ademais, as guerras chaman polo fascismo, e o fascismo chama polas guerras. Emporiso:

AFIRMAMOS

1. Que a cobiza pola depredación sen fin dos recursos naturais finitos e explotados por unhas oligarquías progresivamente fanatizadas na lóxica da acumulación empurran ás potencias e aos estados a unha confrontación multidimensional prolongada. Que calquera disputa desta natureza disipa ou liquidaría a idea mesma de progreso.
2. Que os límites biofísicos do planeta e as mudanzas climáticas, ás veces extremas, son tamén xa fonte de inestabilidade permanente e unha ameaza para a viabilidade da vida na Terra. E que iso non se deterá se non botamos freo á “locomotora do crecemento” e aos modelos de vida do hiper-consumismo e dun turbo-capitalismo que leva inevitablemente á escaseza e a maiores confrontacións.
3. Que a resultante do edificio kafkiano e antidemocrático chamado hoxe UE vese empurrado, contra os seus valores fundacionais, a converterse nun apéndice no continente europeo dos intereses espúreos da insaciable plutocracia norteamericana, e non só.
4. Que a configuración deste escenario aboca aos pobos europeos -no mellor dos casos- á redución drástica do seu “estado de benestar”, xa lastrado e atacado nos últimos lustros, co perigo certo dunha maior degradación cultural, social, política e institucional ata escorregarse na escuridade das tebras como aconteceu mutatis mutandis nos anos 30 do século XX. Unhas “clases medias” depauperadas e medosas puideran reproducir monstros outra-volta, mudando seguridade e certezas polas súas liberdades e dereitos.
5. Que os medios de comunicación de masas, nesta deriva, actúan como caixa de resonancia das clases privilexiadas traficando coa des-información. Reproducen esquemas binarios e simplifican a complexidade, pretendendo adhesións inquebrantábeis. Axitan o medo, retorcen realidades e defórmanas, agochan outras e estenden a pantasma do caos polo caos desprazando, desprezando e censurando voces e visións serenas, críticas ou alternativas.
6. Que o Estado español e a súa arquitectura política e xudicial está podre, cunhas institucións  que serven aos intereses dunhas elites parasitarias do público. A Guerra e o apoio á escalada bélica colócanos de cheo ás portas dunha nova crise económica e social que se superpón ás demais que se foron arrastrando no último decenio, marcadas pola corrupción estrutural impune no aparato do estado e na súa conivencia con saídas autoritarias que ansían reconverter á cidadanía, depositaria de innatos dereitos cívicos e políticos, en súbditos.
7. Que neste interregno do PPdeG ao PPdeG na Galiza, o balance de corenta anos de auto-anemia -trece deles baixo a ofensiva dun neoliberalismo salvaxe- pivota xaora na histórica relación colonial respecto dun estado español que actúa coma un protectorado dun protectorado (UE) dos EUA. Catro décadas de “autonomía” ofrecen un resultado pobre: espolio sistemático dos recursos (enerxéticos, económicos, financieiros, mineiros, mariños, montes en mancomún…), da forza de traballo (emigración, exterminio do campesiñado), de capital social básico (desertización da Galiza rural), destrución e alienación de tecido produtivo industrial e tamén un ecocidio, un etnocidio e un lingüicidio sistemático. Un pobo en vías de exterminio, e unha nación en vías de extinción.

Fronte a esta traxedia as forzas políticas propias do país, que durante os dous derradeiros decenios do século XX plantámoslle cara aos poderes coloniais, proxectando na instancia política as enerxías dunhas clases populares que non deixaran de loitar seguindo o camiño aberto polos nosos ancestros do galeguismo político desde a Revolución de 1846 e logo polas xeracións que combateron as ditaduras, tamén cometemos erros: non soubemos estar á altura nos últimos tempos, e temos responsabilidades niso.

Inda así, compre seguir na loita por unha Galiza Ceibe e Socialista. Por unha República Galega de iguais en fraternidade cos demais pobos da península ibérica e do mundo.

Nesta loita estamos abertos a sumar ata a última muller ou home que comparta as nosas motivacións e estamos seguros de que con elas nos iremos atopando nas rúas, nos conflitos e nos debates, porque sabemos que só coa organización cidadán para rebelarse contra este estado das cousas conseguiremos cambialas.

Entre outras, e quizaves hoxe máis ca nunca

REIVINDICAMOS:

• Autodeterminación, cambio de réxime e republicanismo: un proceso de ruptura co Réxime monárquico español que garanta a nosa plena soberanía de Galiza como nación. As estruturas do Réxime máis alá dos gobernos, comezando pola Monarquía e continuando por unha cúpula xudicial golpista, téñense demostrado como verdadeiros obstáculos para as mudanzas que precisamos. Co obxectivo da República Galega pretendemos non só un cambio formal de réxime senón unha verdadeira democratización, onde a soberanía resida na xente común: a soberanía popular.
• Anti-capitalismo: fronte aos valores hexemónicos que están na base dun sistema en crise promoveremos a xustiza, o diálogo, a equidade, a igualdade, a solidariedade, a fraternidade, a defensa dos bens comúns e o benestar colectivo.
• Ecoloxismo: a crise enerxética provocada pola escaseza de combustibles fósiles e a crise de materias primas, ademais da contaminación, ou a redución da biodiversidade, son unha ameaza á existencia. Non hai hoxe loita que non pase pola consideración central dunha visión ecolóxica.
• Igualitarismo, democratización e planificación da economía: son xa décadas de acumulación impúdica de poder en mans do capital. A desigualdade mata, así como tamén a deriva da falta de control efectivo da economía por parte das institucións públicas. O control dos sectores estratéxicos que garanten dereitos básicos ten que estar  enriba da mesa. Queremos soberanía alimentaria e enerxética sobre o noso territorio, e os nosos recursos. A loita pola recuperación dos servizos públicos parasitados polas grandes corporacións: sexan no abastecemento e saneamento de auga, no coidado a dependentes ou na sanidade. O chamado libre mercado móstrase incompatible coa vida para demasiadas persoas. Apostamos por unha planificación da economía que poña en valor a vida.
• Feminismo: os sistemas de dominación precisan a violencia para perpetuarse. No patriarcado as violencias machistas son a ferramenta para acadar a reprodución dos roles de xénero e, en consecuencia, a submisión da muller e das diversidades afectivo-sexuais.
• Antimilitarismo: a crise capitalista e de hexemonía promete un maior investimento en armamentos no nome da seguridade colectiva, a risco de que resulte no contrario. Un dos eixos da nosa loita será a de esixir a saída do estado español da organización político-militar OTAN e a adopción de posicións non-aliñadas cos intereses da industria militar na lóxica das guerras, que van en detrimento do benestar social. A OTAN é incompatible cunhas relacións internacionais en Paz.
• A hora da cidadanía mobilizada: fixaremos a ollada naqueles sectores conscientes que se mobilizan e dan a batalla día a día no local e en calquera ámbito; na defensa do territorio e en contra do espolio eólico ou mineiro, nas plataformas que defenden a sanidade pública, os coidados das persoas dependentes desmercantilizados e na procura do empoderamento cidadán. A nosa aposta polo municipalismo basease na necesidade do traballo dende o máis próximo, e dun xeito horizontal e radicalmente democrático. Alí onde estea artellada ou se artelle unha asemblea municipal de unidade popular contará coa colaboración das  xentes de Anova.
• Antifascismo: o auxe da ultradereita no seo da sociedade civil e política do estado español e do resto do continente europeo é motivo de gran preocupación desde hai anos. Combater eficazmente o fenómeno por todos os medios pasa tamén por dar resposta ás necesidades da xente do común desde as institucións: servizos sociais públicos, sanidade pública e ensino público e fortalecidos son axentes fundamentais da contención da perversa serpe que aspira a converterse en Besta.
• Laicismo: a separación real e eficaz Igrexa Católica-Estado e a necesidade de respectar todas as manifestacións relixiosas no ámbito privado e público reafírmanos na idea de que é moito o traballo que queda por facer inda hoxe na nosa sociedade. A loita por un estado laico e sen privilexios de ningunha caste.
• Memoria: non abandonar nunca a loita pola Memoria Histórica e a defensa de Xustiza, Verdade e Reparación dos crimes cometidos pola ditadura franquista, coa mirada posta nun futuro republicano.

Anova respalda a convocatoria desta gran manifestación que será o sábado 5 de xuño ás 12:00h e fai un chamamento a unha mobilización masiva, seguindo ás organizacións convocantes, contra o modelo do espolio que pretende impoñer o goberno galego a través dun despregamento de parques eólicos en beneficio exclusivo do oligopolio eléctrico.

Xa está ben de que as elites económicas parasitarias e extractivas leven a cabo este espolio.

As organizacións e colectivos convocantes están organizando un movemento que, día a día, está sendo un movemento de referencia e autodefensa do territorio que fai o que un goberno decente debería facer: defender á xente, ao medioambiente, á paisaxe e á cultura, ademáis de a unha economía local en beneficio de todas e todos. A través da constitución de organizacións, colectivos e plataformas que informan e axudan á veciñanza local nesta loita contra o que é un auténtico atropelo.

É decisiva esta loita pois nela xogámonos non só os valores ambientais se non un modelo económico deseñado a medida do oligopolio eléctrico, ou ben democratizado e con soberanía plena onde o pobo poida decidir. O goberno galego, durante estes anos, foi conivente cos donos do vento en Galiza, facendo leis a medida: só hai que ver o exemplo de Beatriz Mato, que usou a Consellaría co fin de traballar agora para unha empresa do sector. Debido a isto e outras razóns non se dan as condicións para que a instalación destes parques eólicos se faga compaxinándoo co respecto ao medio ambiente e cunha protección debida, sen garantir un equilibrio beneficioso para o conxunto do país.

Asistirá o Portavoz Nacional de Anova Antón Sánchez.

Lugar: Alamenda de Santiago de Compostela
Hora: 12:00 h